Het geboorteverhaal van mijn jongste zoon

Het is vandaag de dag van de vroedvrouw. En oh wat verdienen deze mensen een eigen dag waarop zij in de belangstelling staan. Ik ben zo blij dat ik mij heb laten begeleiden door mijn zelfgekozen vroedvrouwen. Voor mij betekent dit het ideale moment om het geboorteverhaal van mijn jongste zoon hier neer te schrijven. Voor Patty…

Net zoals bij mijn oudste zoon ben ik de tweede maal thuis bevallen. Op 14 augustus 2010 ’s ochtends begon ik me wat ongemakkelijk te voelen. De uitgerekende datum was alweer ruimschoots voorbij gegleden. De vroedvrouw kwam die ochtend sowieso langs. Dat kwam goed uit. Ze bevestigde dat er iets aan de gang was. Er was al opening. Verder rustig afwachten dus. Het was een warme dag. We gingen na de middag nog samen een ijsje eten. Ik ving ondertussen zonder verpinken weeën op.

Terug thuis gekomen ging het er al wat heviger aan toe, maar ik kon het nog allemaal goed opvangen. We besloten om de oudste naar oma en opa te brengen. Hij was, toen anderhalf jaar, nog wat te jong om een bevalling mee te maken, vonden we. De papa bracht hem dus naar de grootouders. Ik bleef thuis, want een autoritje zag ik toch niet meer zitten. Ze waren nog maar net weg, of de weeën sloegen in alle hevigheid toe. Maar bon, ik vergeleek deze pijn met mijn eerste bevalling en wist dat het dan nog wel een tijdje duurde. Ik bleef geduldig weeën opvangen.

Toen de papa eindelijk terug thuis was, vond hij het toch allemaal te hevig gaan en belde hij de vroedvrouw. Ze raadde hem aan om mij al naar boven, naar de badkamer te helpen en me in bad te zetten. We hadden het met haar voordien al gehad over een onderwaterbevalling. De baby zou dus in ons bad geboren worden. De vroedvrouw kwam onze richting op. Ze moest wel een eindje rijden. We waren ondertussen –  sinds de eerste bevalling – verhuisd. Eigenlijk woonden we buiten haar werkingsgebied, maar ze wilde toch graag ook deze zwangerschap en bevalling begeleiden. Wat was ik haar daar dankbaar voor.

Enige tijd later kwam de vroedvrouw dus toe. De papa ging beneden de deur openen. Ik hoorde haar de trap op komen spurten terwijl ze riep ‘Ze heeft al persweeën!’. Ze hoorde dit aan mijn kreten. Ze gaf de papa enkele instructies en kwam naast het bad zitten. Ze lachtte. ‘Heb je je haar nog gewassen?’, vroeg ze. Er dreef schuim op het water. Ik had tussen twee weeën door inderdaad snel mijn haar gewassen. Ik wist dat ik de komende dagen daar amper toe zou komen. Maar schuim en onderwaterbevallingen gaan niet samen. De vroedvrouw liet helder water in het bad lopen. Ze zette de doptone op mijn buik om naar de hartslag van de baby te luisteren en onderzocht me. De ontsluiting was volledig. Weldra moest ik inderdaad beginnen persen. Weer wat weeën later, besloot Patty om mij toch uit het bad te halen. De hartslag van de baby vertraagde te erg. Door mijn liggende positie in bad, kwam er te veel druk op hem. Patty en de papa haalden me uit bad. Dit moet niet eenvoudig geweest zijn. Ze hielpen me op de baarkruk. De papa nam, zoals de eerste keer, achter me plaats ter ondersteuning bij het persen. Patty zat voor me op haar knieën. Door deze verticale positie had de baby weer wat meer ruimte. De positie waarin de meeste vrouwen in het ziekenhuis bevallen – liggende op hun rug – is eigenlijk heel onnatuurlijk. Zwaartekracht helpt de baby om verder in te dalen. Dit is vooral gemakkelijk voor de gynaecoloog. Ik heb nog nooit een gynaecoloog voor een bevallende vrouw op zijn of haar knieën weten zitten.

Na een paar keer persen, werd onze jongste zoon geboren. Patty gaf hem aan mij. Nog high van de natuurlijk aangemaakte hormonen, reageerde ik heel even wat overstuur. De baby hing heel slap in mijn armen en bewoog niet. In een reactie schudde ik bijna met hem. Patty stelde me gerust. De baby was in orde. Hij kreeg nog zuurstof via de navelstreng. Van de baarkruk hielpen Patty en de papa me met baby, navelstreng en al naar het bed in onze slaapkamer naast de badkamer. Daar werden we allebei – kersverse baby en mama – verzorgd terwijl we van elkaar genoten.

Wat ging dit allemaal snel. Drie kwartier na de aankomst van Patty werd onze jongste zoon al geboren. Heel lief maar vastberaden zei ze dat we eigenlijk vroeger hadden moeten bellen. Er was geen tijd meer geweest om de tweede vroedvrouw te bellen voor de eigenlijke bevalling. Patty heeft deze bevalling alleen begeleid. Een tweede bevalling gaat dus duidelijk sneller dan een eerste. Ik kon er weer niet van over: een volmaakt mannetje lag in mijn armen. Patty liet ons die avond met z’n allen in bed achter en zou de volgende ochtend terug komen om te zien hoe het ging. Ik kon de hele nacht mijn ogen weer niet van dit kleine wondertje afhouden…