Mijn grootste vijand…

Ik kan vol overtuiging stellen dat ‘de tijd’ mijn grootste vijand is. Ik heb deze al ontelbare keren vervloekt, de huid vol gescholden en naar de verste planeet in ons zonnestelsel verwenst. Ik kan er echt niet mee om!

Er wordt zelfs wetenschappelijk onderzoek verricht naar het fenomeen ‘te laat komen’. Het overkomt iedereen wel eens, iedereen is wel eens af en toe te laat. Maar er bestaan dus ook chronische telaatkomers. Echt waar! Ik kan het weten: ik behoor tot die groep van mensen. Blijkbaar zit het voor een groot deel in je persoonlijkheid.

Telaatkomers delen dus een bepaald persoonlijkheidstype. Het blijkt om meer ontspannen mensen te gaan. Anders dan onrustige, prestatiegerichte personen hebben telaatkomers een verschillend tijdsbesef. Ze schatten de duur van een minuut langer in dan de prestatiegerichte mensen. Daar komt nog eens bij dat ze niet goed kunnen inschatten hoeveel tijd ze nodig hebben om een bepaalde taak uit te voeren. Nog een andere oorzaak van te laat komen is dat laatkomers multitaskers zijn. Multitasken zou de mate van – om het met een moeilijk woord te noemen – metacognitie, of het bewustzijn van je eigen handelen, belemmeren.

Het is zo verschrikkelijk vermoeiend en frustrerend. Ik vrees dat dit niet alleen voor mij het geval is, maar ook voor mijn omgeving. Ik laat anderen vaak –  ongewild – wachten. Te laat komen is zowat mijn handelsmerk geworden. Als je aan vrienden en familie zou vragen om mij te omschrijven, gaan ze deze tekortkoming zeker noemen. Ik jaag mijn kinderen ook te vaak af. Als we eindelijk in de auto zitten – nadat ik op hen heb geroepen dat ze moeten voortmaken –  op weg naar de voetbaltraining, de bmx training, een verjaardagsfeestje of waar we dan ook moeten zijn (die kotertjes hebben al een verdomd drukke agenda), vragen ze vaak ‘zijn we te laat?’ of ‘zijn ze al begonnen’?  Soms word ik zelfs tot wanhoop gedreven. Met tranen in de ogen moet ik dan even bekomen van het besef dat ik maar weer eens te laat ga komen. Ik ben dan zo kwaad op mezelf en beloof mezelf elke keer dat ik van nu af aan nooit meer te laat zal vertrekken. En toch laat ik me elke keer opnieuw vangen door de tijd. Het is vooral gevaarlijk als ik denk dat ik nog tijd genoeg heb. De volgende keer dat ik dan op de klok kijk, is al die tijd ineens bijna verstreken.

Nu is natuurlijk de vraag nu wat je daaraan kan doen. Ik kan zeggen dat er bij mij al vooruitgang is. Ik moet er wel moeite voor doen. Ik probeer nu zoveel mogelijk op voorhand te doen. Bijvoorbeeld: de avond voor de voetbalwedstrijden van de jongens, die meestal op zaterdag- of zondagochtend moeten gespeeld worden, leg ik al alles klaar. Ik zorg dat de tassen klaar staan en dat hun kleren die ze moeten aandoen klaar liggen. Dat zorgt bij ons al voor een hoop minder stress ’s ochtends. Want dan gebeurt het: waar zijn die scheenlappen in godsnaam gebleven? En als ik dan moet beginnen zoeken, gaat de hartslag samen met het stressniveau omhoog en loopt alles in het honderd. Taken opsplitsen in kleinere afzonderlijke stappen en minder plannen over meer tijd zijn dus voorzorgmaatregelen voor telaatkomers. Ook zou het moeten helpen als je je een taak visueel voorstelt vooraleer je ‘m effectief uitvoert. Je hebt hierdoor een realistischer beeld van de tijdsduur van de taak. En dat klopt wel.

Zijn er nog (chronische) telaatkomers in the house? Of leven jullie samen met irritante telaatkomers? Tips? Anyone?